Yaşamın güzelliği sonsuz çeşitliliğinde. Hepimiz bir anlamda bir ve eşitken bir yandan, bir yandan o kadar farklıyız ki. Aslında hem birbirimize çok ama çok benziyoruz hem de hiç benzemiyoruz. Ancak bu tatilde biraz daha farkettiğim birşey, kolay olanı seçiyoruz genelde. Bize en çok benzeyenlerle birlikte oluyoruz. Onlarla paylaşmak, onlarla gülmek eğlenmek, onları anlamak çok daha kolay. Onlarla birlikteyken hepimiz bir-iz demek çok kolay. Biraz bizden farklı olanlarla birlikte olmak, onlarla da paylaşabilmek, onları da anlayabilmek ve onlarla da gülümseyebilmek zor olan ve belki de en keyiflisi. Geçenlerde Deniz’in bir yazısı vardı, güzel olanı sevmek çok kolay diyordu çok kısaca. Onu herkes sever, zor olan şu ana kadar çirkin dediklerimizi sevebilmek belki de.
Ben bunu Ankara’ya giderken otobüste, sokaklarda çok fazla yaşadım. Ve anladım ki bir kez daha aslında sevginin karşındakiyle hiçbir ilgisi yok. Sevgi bizim kalbimizden çıkan ve yayılan bir titreşim. Sadece bizimle ilgili. Aslında sevmek hedefte değil sadece kendini sevgiye bırakmak yeterli.
Evet zor olan, kokan, akan, çirkin olan, çirkin bulunanı sevmekmiş. Onun gözlerinde kendini görmekmiş. Onu kalbinde titreştirmekmiş aslolan. Onun gözlerine bakarak seni seviyorum demekmiş. Aynada kendine bakıp seni seviyorum demek yetmezmiş, o en çirkin bulduğunda kendini bulmakmış belki de en güzeli. Hiç izlemediğim programlar izledim, hiç gitmediğim yerlere gittim, hiç görmediğim insanları gördüm ve dedim ki işte ben buyum. Ve bunu daha sık yapmak için kendi kendime söz verdim. Kendini arama yolunda çok keyifli bir yolculuktu, bana benzemeyen ama aslında ben olan benlerle buluşmak.
Benbizhepimiz's Blog 
Canım Haticecim :)
12 yaşından beri içimde ayrı dışımda ayrı bir hayat yaşıyordum…
Çok güzel dostlarımla, çok eğlenceli bir hayatım olmadı mı? Oldu :)
Fakat mevcudiyetimin samimi, ama sadece belli yönleriyle aralarında oldum.
6 sene önce bana benzeyen insanların varlığını keşfettim.
Fakat yakın çevremde değillerdi.
Bundan 2 sene önce gerçekten benzerlerimle yüzyüze tanıştım.
Ve insanın kendine benzeyenlerin arasında olmasının ne harika birşey olduğunu bizzat yaşadım.
İnsan bunu bir kez deneyimlediği anda, bundan öncesinde ne çok zorlandığını daha açık görüyor.
(neticede zamanında başa gelen çekilmiş oluyor)
Ne demek istediğimi derinden hissettiğini biliyorum.
Şimdi senin yazında anlattıklarına canı gönülden katılıyorum, yol üzerindeki deneyimlerin en önemlilerinden olduğunu biliyorum.
Ama yıllar yıllar sonra bulduklarımdan aldığım huzuru da çook çok sevdiğimi biliyorum.
;D
canım iremim:) sende kendimi gördüklerimdensin:) ve bunun huzuru benim icinde cok ama cok degerli…
merhaba,
bu siteye ve yazınıza şans eseri rastladım. yazınız ilgimi çekti, benim de üzerine düşündüğüm bir konudan bahsetmişsiniz. söylemek istediğim birkaç düşünce var, bunları paylaşmak için yorum yapıyorum. hayatımızda benzerlerimizle beraber olduğumuzun farkına varıyoruz. kendine dönen biri, bir yerde bu noktadan geçebiliyor. fakat bir yandan da güzel, iyi, yakın kavramları sorgulanmaya başlanabiliyor. en azından ben bu yoldan yürüyorum. ve farkediyorum ki güzel sadece benim etrafımdakilerin sahip olduğu bir kavram değil, anlıyorum ki çok uzak görünen insanlarla çok yakın noktalar yakalayabiliyorum. belki önceden yakalayamadığım bir çok nokta artık beni o insanlara çeken, birleştiren neden haline geliyor. ve hiç bir nokta yakalayamadığım insanlar hala var. her yeni anda, yeni bir birleşim oluşuyor. onu biliyorsun. aramıyorsun, ama süprizleri alıyorsun. hayatın güzelliği de bu süprizler oluyor. her an, her şekilde karşımıza çıkıyor. düşünerek değil, zorlayarak değil, sadece oluyor.. hayat yine kendi bildiğini okuyor. biz ise sadece izliyoruz..kendimizin ve hayatın birliğini.. akıp gidiyoruz içinde. :)
hayatın birliği he noktada karşımıza çıkıyor sanırım, olan biten ve güzel olan, harika olan bu:)
çok sevgiler,